مثل عابس دلم دریا باشه

اولین باری که غذای خودمان

را به رستوران  بردیم

۱۶ بهمن ساعت ۴ بعد از ظهر  بود، که تصمیم 

گرفتیم  به مشهد برویم ،خیلی سریع وسایلمان

را جمع کردم ،چون جاده مشهد به علت برف و یخبندان بسته بود، ولی بعد اعلام کردند جاده بازشده روی همین حساب من شناسنامه هایمان را جا گذاشتم و رفته یک جا به سختی در سوئیت های شهر دامغان  گرفتیم .

در راه برگشتن تصمیم گرفتیم، برای اولین بار غذایمان را به رستورانی بدهیم که گرم کند و در مقابل هزینه گرم کردن غذا و غذا خوردن در رستوران را بپردازیم

چشمتان روز بد نبیند،صاحب رستوران ۳ تا بشقاب به ما داد و ما یک بشقاب کم داشتیم

و من تصمیم گرفتم، درون قابلمه غذایم را بخورم

و چون یک قابلمه بیشتر نداشتیم گفتیم برنج رو خیلی داغ کنیم که خورشت سرد مان با برنج داغ خوب بشه

مشغول غذا خوردن بودیم که همسرم گفت تو بشقاب  نداری بیا با من غذا بخور،قابلمه را که برداشت دیدیم زیر قابلمه (که زود پز بود)شیشه اش شکسته  و من اصلا متوجه نشده بودم.

بعد حسین آقا، من را شماتت کرد ،که صد بار مگه به تو نگفتم این کار بد است ،من این کار را دوست نداشتم ،کباب می خریدم هر چقدر بود من می دادم

من هم به روی خودم نیاوردم ،با این که نمی دانستم چه خواهد شد ،و صاحب رستوران چه برخوردی با ما می کند ،فقط می گفتم هزینه خسارتش رو هر چقدر شد می پردازیم

و صاحب رستوران که مرد منصفی بود هزینه خسارت شیشه میزش که توسط من شکسته شده بود را کم حساب کرد و این باعث بیشتر شدن عذاب وجدان من و همسرم شد.

تصاویر