مثل عابس دلم دریا باشه

دو بال پرواز من

امروز  بیست و هفتم تیر سال یک هزار و چهارصد و دو هست

مصادف با شب اول محرم،وقتی به گذشته خودم نگاه می کنم ، می بینم در حقیقت دو بال پرواز 

من حقیر ، پدر و مادر مهربانم بودند ،که من را با هیئت  و تکیه و سینه زنی  برای امام حسین علیه السلام، آشنا کردند و همچون دو بال ،با آغوش پر مهرشان ،بزرگم کردن،به من از کودکی مسئولیت دادند حتی اگر چیزی در خود نداشتم

یادم هست سال‌های راهنمایی بودم ،که مادر سه چادری نو سفید،برای عروسی به من داد تا بدوزم، من قسمت بالای سر را محاسبه نکردم و چادرها پوشتش کوتاه شد، ولی مادرم چیزی به من نگفت و بعدها دوباره چادر به من داد تا برش بزنم، زندگی ام را مدیون اهل بیت و دو بال خودم ،یعنی پدر و مادرم ،همچنین خدای مهربان هستم

حال نیز مدیون شوهر مهربانم هستم که در میانه زندگی مثل دو بال برای پرواز من هست ،الهی بتوانیم من و همسرم همچو دو بال برای دختر و پسر عزیزم باشیم،الهی آمین.